27. I think that you're the one

  Cały czas zastanawiałem się, jak zadać Cheryl to jedno pytanie. W głowie układałem wiele scenariuszy, ale każdy wydawał się beznadziejny. To musi być coś wyjątkowego, coś wspaniałego, coś idealnego.
   Moje rozmyślenia przerwały kroki na schodach. Odwróciłem głowę w tamtą stronę i ujrzałem uśmiechniętą Cheryl. Zaniemówiłem na jej widok. Wyglądała tak pięknie.
- Ej, żyjesz?- zaśmiała się dziewczyna, machając ręką przed moimi oczami.
- Co? Aaa. Tak- uśmiechnąłem się.- Pięknie wyglądasz.
   Nastolatka zarumieniła się i spuściła głowę w dół. Uśmiechnąłem się szeroko, złapałem ją za rękę i zaprowadziłem do taksówki.
- Powiesz mi, gdzie jedziemy?- spytała po raz kolejny zniecierpliwiona Collins.
- Nie. I nie pytaj więcej- zaśmiałem się.
   Po niespełna dziesięciu minutach znajdowaliśmy się już na miejscu. Zawiązałem opaską oczy mojej ukochanej.
- Po co to?- zadała kolejne pytanie.
- Żebyś nie podglądała.
   Pomogłem jej wysiąść z samochodu i zaprowadziłem do środka budynku. Wjechaliśmy windą na ostatnie piętro, a następnie schodami wyszliśmy na dach budynku. Stanąłem za siedemnastolatką i zdjąłem opaskę z jej oczu. Dziewczyna znieruchomiała, a w oczach pojawiły się jej łzy.
- Niall. Tu jest pięknie (tam był tylko jeden stolik)- wyszeptała.
- Cieszę się, że ci się podoba.
   W ciszy zjedliśmy kolację, a następnie usiedliśmy na kocu. Wyjąłem zza siebie gitarę i zacząłem śpiewać. Kiedy skończyłem, spojrzałem w jej zaszklone oczy.
- Jeszcze nikt nigdy nie zrobił dla mnie czegoś takiego. Niall, dziękuję- wyszeptała.
- To ja dziękuję, że jesteś.
   Zbliżyłem się do niej i lekko musnąłem jej usta. Cher zaplotła swoje ręce na mojej szyi i pogłębiła pocałunek. Podniosłem ją i posadziłem na swoich kolanach. Oderwaliśmy się od siebie dopiero po kilku minutach. Spojrzałem na jej twarz. W oczach błyszczały wesołe iskierki, a na twarzy malował się promienny uśmiech.
- Więc tak oficjalnie. Cheryl, będziesz ze mną na dobre i na złe? Zechcesz mnie wspierać? Zostaniesz moją dziewczyną?- zapytałem.
- Niall... tak.
   Ponownie nachyliłem się nad nią i złożyłem na jej ustach czuły pocałunek.
   Spędziliśmy na dachu jeszcze ponad dwie godziny. Szczęśliwi wróciliśmy do domu około północy. W salonie zastaliśmy chłopców, którzy oglądali jakiś horror. Cher spojrzała na mnie z cwaniackim uśmiechem i na palcach podeszła do siedzącego na kanapie Harry'ego. Ustawiła się za nim i krzyknęła na całe gardło:
- Buuu!
   Styles przestraszył się i spadł z kanapy. Razem z Cheryl zwijaliśmy się ze śmiechu. Harry spojrzał na nas groźnie, lecz po chwili sam również zanosił się głośnym śmiechem.
- Collins, kiedyś cię zabiję- warknął Hazza.
- Tak, tak. Nie będę spać po nocach- zaśmiała się dziewczyna.
________________________________________________
  Podoba się ? x
17 komentarzy = NN . Dacie radę ?